Ένα από τα μεγαλύτερα συμπεράσματα του Rugby World Cup ήταν η απογοητευτική εμφάνιση του Tier 1 και 2 όσο αφορά την Ευρώπη. Πέρα από τα παραδοσιακά Home Nations και τη Γαλλία, που είναι οικοδέσποινα και δεν έχει στόχο να αναπτύξει και να “μάθει” στον κόσμο ένα άθλημα που είναι το δημοφιλέστερο σπορ στη μισή περίπου χώρα, το ευρωπαϊκό ράγκμπι φαίνεται να είναι μέσα σε ένα βάλτο, ανίκανο να δημιουργήσει νέες περιοχές ανάπτυξης, νέες δυνάμεις, νέο κοινό. Όλα αυτά σε δεκαετίες που το άθλημα συνολικά έχει γνωρίσει μια τεράστια ανάπτυξη, κοντά 30 χρόνια μετά την έναρξη του επαγγελματισμού, όντας το μαζικότερα αναπτυσσόμενο ομαδικό άθλημα στον κόσμο.
Κι ενώ στον Ειρηνικό βρίσκονται οι τρόποι ώστε οι μικρές χώρες που αγαπούν το σπορ να βρεθούν σε πιο ανταγωνιστικό επίπεδο και να κοντράρουν τις υπερδυνάμεις, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την Ιαπωνία και τις χώρες της Νότιας Αμερικής, πλην της κραταιάς Αργεντινής, στην Ευρώπη φαίνεται να μην προχωράει τίποτα.
Πέρα από την κλειστή ελίτ των Five Nations, η Ιταλία, που έδειξε τα τελευταία χρόνια ότι μπορεί να χτίσει κάτι σε καλύτερες βάσεις, συμμετέχοντας με 2 ομάδες στο United Rugby Championship και έχοντας ένα αρκετά καλό και σταθερό κοινό στις βόρειες περιφέρειες, ήταν παντελώς αδύναμη να κοντράρει τη Γαλλία και τη Νέα Ζηλανδία στα 2 μεγάλα παιχνίδια που έδωσε με στόχο να κάνει την υπέρβαση. Δεν είναι ότι απλά δεν κέρδισε, είναι ότι δε βρέθηκε ποτέ σε θέση να κοντράρει έναν μεγαλύτερο αντίπαλο, έστω και για ένα διάστημα του αγώνα, όπως για παράδειγμα κατάφερε η Ουρουγουάη για 20 λεπτά απέναντι στους All Blacks. Με την ίδια συνταγή, ενός κατόχου γαλλικού διαβατηρίου που μισομιλάει ιταλικά, χτίζουν μια εθνική ομάδα που έκανε ένα βήμα μπρος, όταν όμως άλλοι κάνουν 4 και 5. Η ανάπτυξη του ράγκμπι στις βόρειες επαρχίες της Ιταλίας δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα έπρεπε να υπάρχει σε μια χώρα που συμμετέχει σε διοργανώσεις του Tier 1 και η εθνική ομάδα είναι περισσότερο κάτι σαν η “δεύτερη” αγαπημένη πολλών φιλάθλων άλλων σπορ.
Στη συνέχεια, η Γεωργία και η Ρουμανία, που χρόνια διεκδικούν μια θέση δίπλα στους μεγάλους, έδειξαν μια τρομερή διάλυση. Η παντοκράτορας του ευρωπαϊκού Tier 2, Γεωργία, ήρθε ισόπαλη με την Πορτογαλία στο παιχνίδι που θα έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσει για να εξασφαλίσει την πρόκριση στο RWC του 2027, ενώ η Ρουμανία άφησε εντυπώσεις μόνο για τη συμπεριφορά των παιχτών της. Με την άλλη δύναμη του Tier 2 που μπορεί να ανταγωνιστεί τις δύο πρώτες, τη Ρωσία, απούσα λόγω πολιτικών αιτιών, μοιάζει να υπάρχει ένα απίστευτο βάλτωμα στην εξέλιξη αυτών των ομάδων.
Η ευχάριστη παρουσία της Πορτογαλίας, δυστυχώς δεν αλλάζει την κατάσταση προς το καλύτερο. Οι απαιτήσεις από μια ομάδα που βρέθηκε στη διοργάνωση μετά από 16 χρόνια ήταν έτσι κι αλλιώς χαμηλές και προφανώς το φιλότιμο των παιχτών της (που είδαμε και σε άλλες ομάδες) κέρδισε συμπάθειες, αλλά δε μιλάμε για ανταγωνιστική ανάπτυξη του σπορ, ούτε σε αυτή τη χώρα.
Και στη συνέχεια υπάρχουν οι χώρες που δε συμμετέχουν, η Ισπανία με ένα κάποιο επίπεδο ύπαρξης του αθλήματος, η Γερμανία που αναπτύσσει κάθε σπορ, κάποιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης με μια μέτρια παράδοση και μετά …το χάος!!!
Η Ευρώπη είναι η πιο αναπτυγμένη τεχνολογικά και βιοτικά ήπειρος του κόσμου. Ακόμα και η Βόρεια Αμερική δεν πλησιάζει τα στάνταρ της οργανωμένης κοινωνικής ζωής που υπάρχουν σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης, ενώ πολλές χώρες έχουν πλέον υψηλότατο βιοτικό επίπεδο, κυρίως για τις γενιές του πληθυσμού που έχουν εγκατασταθεί για πάνω από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Πιο συγκεκριμένα στον αθλητισμό, δεν υπάρχει σπορ, ατομικό ή ομαδικό, που να μην υπάρχει συντονισμένη ανάπτυξη. Ιδιαίτερα στις πιο ανεπτυγμένες χώρες η πληθώρα των αθλημάτων που έχουν κοινό, εγγεγραμμένους αθλητές, διοργανώσεις, αναγνωρισμένες ομοσπονδίες, κουλτούρα είναι μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι του πλανήτη. Πού είναι όμως το ράγκμπι μέσα σε όλο αυτό;
Στην Ευρώπη έχει “βολέψει” πολύ μια κατάσταση ακινησίας, με τους παράγοντες του κάθε Tier να έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους και φυσικά αυτό να κάνει το σπορ όλο και πιο ανύπαρκτο στις περιοχές που δεν ανήκουν στην Elite. Η Γαλλία με την Ιρλανδία έχουν κάνει τα πάντα για να πάρουν το πάνω χέρι στη World Rugby, με την πρώτη να χρησιμοποιεί μάλιστα το σπορ για εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων έξω από τα σύνορά της, αλλά μόνο όσο αυτό μπορεί να γίνεται υπό τον απόλυτο έλεγχό της. Η Γεωργία βρίσκεται μακριά γεωγραφικά, αποκλεισμένη από τη Μαύρη Θάλασσα από τα συμφέροντα της Κεντρικής Ευρώπης, έτσι η Ρουμανία έχει αρκεστεί στο να είναι το μόνιμο αφεντικό “των μικρών”, ελέγχοντας (υπό γαλλική αιγίδα) τα πάντα όσο αφορά την “ανάπτυξη” (την ποια;) του αθλήματος στην Ευρώπη.
Είναι αυτό το λόμπι που έβαλε τη σφραγίδα του και στην καταστροφή της όποιας οργάνωσης υπήρχε στο ελληνικό ράγκμπι, με την αναγνώριση ομοσπονδιών με ανύπαρκτους συλλόγους, μιας ομοσπονδίας που έστελνε την αστυνομία να σταματήσει τους αγώνες (τους ελάχιστους αγώνες) που διεξάγονταν εντός των εθνικών τειχών. Είναι ένα λόμπι που με όρους δευτερότριτης κατηγορίας παραγόντων από άλλα δημοφιλέστερα σπορ, έχει βάλει ταφόπλακα στην όποια σοβαρή ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει σε μια ολόκληρη ήπειρο, εξασφαλίζοντας όμως με αυτό τον τρόπο ότι οι ίδιες χώρες (Γεωργία και Ρουμανία) δε θα κινδυνεύουν από κανέναν, τη στιγμή που η Ιταλία είναι βολεμένη με το ρόλο του “δεύτερου στην πόλη” που της έχουν δώσει στην ελίτ. Ο μόνος στόχος του είναι να ελέγχει τα πάντα κι έτσι όσο λιγότερο αναπτύσσεται και εξαπλώνεται το σπορ, τόσο πιο εύκολα επιτυγχάνεται αυτός ο στόχος.
Ίσως τελικά το ευρωπαϊκό ράγκμπι, για να μπορέσει να αναπτυχθεί, να χρειάζεται μια “ένεση” από έξω. Ίσως να χρειάζεται η επένδυση των “προβληματικών αξιών” που έχουν οδηγήσει το σπορ σε μια εξαιρετικά προβληματική στασιμότητα μέσα στο χώρο που γεννήθηκε. Κι αν αυτή είναι η λύση “από τα έξω”, ίσως σήμερα, το 2023, υπάρχει και χώρος για λύσεις “από τα μέσα”.
Αυτό που αγνοείται σε πάρα πολλές χώρες με μικρή η μηδαμινή ανάπτυξη του αθλήματος είναι η σημασία της ανάπτυξης μιας κουλτούρας. Με ομοσπονδίες που δημοσιεύουν προπαγανδιστικό υλικό για υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους, με παράγοντες που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν ένα σπορ για να φτιάξουν business cards και με κομματάρχες που προσπαθούν να φτιάξουν μαντρί για σκοπούς που καμία σχέση δεν έχουν με το άθλημα, προφανώς όχι μόνο δεν εξυπηρετείται αυτός ο σκοπός, αλλά δημιουργείται και μια εντελώς λανθασμένη λογική για το τι είναι το σπορ, με αποτέλεσμα να γίνεται σύγχυση στους κώδικες, να επικρατεί ένα γενικό χάος στις δομές και τον έλεγχό τους και φυσικά να φτάνουμε σε σημεία να ιδρύονται “παγκόσμιες ομοσπονδίες” που έχουν γεννηθεί από ανθρώπους που έπαιζαν ένα …άλλο άθλημα!
Ξεχνώντας όλα τα παραπάνω, οι άνθρωποι που γνώρισαν το σπορ εκεί που είναι ισχυρό όσο αφορά το αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και την πολιτιστική επιρροή, έχουν χρέος να δημιουργούν αυτά που άλλοι δημιουργούσαν εκεί που αγάπησαν το ράγκμπι, ο καθένας από τη θέση του και ο καθένας με τις δυνάμεις που έχει και μπορεί να διαθέσει, ο καθένας με τις διαφορετικές ιδέες του, που στο τέλος δεν είναι ανάγκη να χωρίζουν, αλλά να συνθέτουν μια κουλτούρα που διαμορφώνεται και πρέπει κάποια στιγμή να έχει μια παράδοση που να μπορεί να τη βρίσκει κανείς τουλάχιστον και στη γλώσσα της κάθε χώρας. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το κάνουμε και νιώθουμε το χρέος ότι πρέπει να υπηρετήσουμε, όσο αφορά τα υπόλοιπα, στα υψηλά κλιμάκια, πρέπει τουλάχιστον επιτέλους να καταλάβουμε τι μας φταίει, να το πούμε με το όνομα του (και τα ονόματά τους) μπας και πάρει το σπορ μια στροφή της προκοπής, σαν αυτή που πήρε σε άλλες χώρες στα τέλη του 19ου αιώνα, επειδή υπήρχαν κάποιοι να κάνουν αυτή τη δουλειά.
Comments are closed.