Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ράγκμπι είναι ξανά γεγονός και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη είναι έτοιμοι για να ζήσουν την εμπειρία μιας από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες αθλητικές διοργανώσεις της Γης. Οι διεκδικητές του τίτλου είναι έτοιμοι για την πορεία προς την κορυφή, τα αουτσάιντερ παλεύουν για εκείνη την κρυφή ελπίδα, την πίστη ότι μπορούν να γράψουν ιστορία. Αυτή την ιστορία ξετυλίγουμε, όπως έχει γραφτεί μέχρι σήμερα, από το 1987 ως το 2011, για να “μπούμε στο νόημα” και να απολαύσουμε τον κορυφαίο θεσμό του ράγκμπι για 7 εβδομάδες. Η Ιστορία είναι έτοιμη να γραφτεί μπροστά στα μάτια μας και αυτή που είναι ήδη γραμμένη συνοψίζεται στο κείμενο που ακολουθεί!
1987 – Το Παγκόσμιο των ερασιτεχνών, το Eden Park και οι All Blacks
Το πλαίσιο
Το ράγκμπι είχε επιτέλους το δικό του Παγκόσμιο Κύπελλο και φυσικά αυτό ήταν μια πολύ σημαντική και χαρμόσυνη είδηση. Υπό το φόβο της γέννησης του επαγγελματισκού, το IRB πήρε το Μάρτη του 1985 την απόφαση για το παγκόσμιο ραντεβού. Η απόφαση αυτή ήταν, βεβαίως, αρκετά ασαφής, με τους δημοσιογράφους να μην έχουν το δικαίωμα να θέσουν οποιοδήποτε ερώτημα σ’εκείνη την πρώτη ανακοίνωση. Το μόνο που ήταν γνωστό ήταν ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο θα διοργανωνόταν από κοινού από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Η διοργάνωση βεβαίως ήταν βιαστική, σχεδόν άναρχη. Τα γήπεδα της Νέας Ζηλανδίας δε βρίσκονταν ακόμα στην κατάλληλη κατάσταση για να υποδεχτούν τέτοιους αγώνες. Τελικά, πολλά στάδια αποκλείστικαν από το πρόγραμμα του τουρνουά. Με λίγα λόγια, εκείνη η πρώτη διοργάνωση απέπνεε έναν πραγματικό ερασιτεχνισμό σε όλα τα επίπεδα. Οι ομάδες που συμμετείχαν πήραν το εισιτήριο μέσω… πρόσκλησης, με τη Νότια Αφρική να μένει εκτός λόγω του Άπαρτχαϊντ. Ακόμα, η ΕΣΣΔ αρνήθηκε να συμμετέχει. Πολύ περίεργες καταστάσεις για εκείνη την πρώτη παγκόσμια συνάντηση, η οποία ωστόσο απέφερε σημαντικά οικονομικά έσοδα.
Η έκπληξη: Φίτζι
16 ομάδες συμμετείχαν στο τουρνουά και 8 παραδοσιακές δυνάμεις πήραν το εισιτήριο για τα προημιτελικά. Ανάμεσά τους, ωστόσο, υπήρχε και μια νέα δύναμη: τα Φίτζι. Η νησιωτική χώρα εντυπωσίασε όλο τον πλανήτη με τα εκπληκτικά φυσικά χαρακτηριστικά των παιχτών της. Ένα παιχνίδι με εντυπωσιακές επιθέσεις, με τρομερές αντεπιθέσεις, με αρκετό ρίσκο και φυσικά… πάσες με το ένα χέρι! Σε ένα σχετικά βατό όμιλο, τα Φίτζι πήραν την πρόκριση έπειτα από ισοβαθμία με την Ιταλία και την Αργεντινή, χάρη στον αριθμό των tries που είχαν πετύχει. Στα προημιτελικά, απείλησαν την τρομερή γαλλική ομάδα για ένα ημίχρονο, όμως η εμπειρία των bleus έδωσε τις λύσεις. Σημαντικό στέλεχος εκείνης της ομάδας των Φίτζι, ο μυθικός πλέον Severo Koroduadua.
Η απογοήτευση: Αγγλία
Εκείνο το πρώτο Μουντιάλ είναι κάτι που δε θα ήθελαν να θυμούνται οι Άγγλοι. Πέρα από τις τριβές με το IRB για τη λήψη της απόφασης διοργάνωσής του, σε αγωνιστικό επίπεδο ο Brian Moore και οι συμπαίχτες του απογοήτευσαν πλήρως. Χάνοντας από την Αυστραλία στη φάση των ομίλων (19-6), οι Άγγλοι έχασαν και στον προημιτελικό από τους γείτονες Ουαλούς (16-3). Μια δύσκολη εποχή, που η Αγγλία έπιασε σχεδόν πάτο.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Αυστραλία – Γαλλία 24-30
Ένα από τα highlights όλων των εποχών είναι το μυθικό try που πέτυχε ο Serge Blanco σ’εκείνο το Παγκόσμιο του 1987. Μια θρυλική ενέργεια που είχε αφήσει και τους ίδιους τους Αυστραλούς άναυδους. Κυρίως, αυτό το try άνοιγε το δρόμο για τον τελικό για την ομάδα του Fouroux που ανέτρεπε όλα τα προγνωστικά. Η Αυστραλία είχε στις τάξεις της παίχτες με φοβερό ταλέντο, όπως ο Farr-Jones ή ο Lynagh, όμως έπεσε πάνω στο γαλλικό τείχος. Εκείνο το απόγευμα η εκπληκτική κατάσταση των bleus τους οδήγησε στο να σκοράρουν 4 tries απέναντι στα Wallabies, με την ενέργειά τους όμως να τελειώνει εκεί και να μη μένει τίποτα για τον τελικό.
Ο τελικός: Νέα Ζηλανδία – Γαλλία 29-9
Ύστερα από τη μεγάλη εμφάνιση επί της Αυστραλίας, η Γαλλία είχε συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα πάνω της, όμως απογοήτευσε. Οι Γάλλοι είχαν χάσει πολλή από την ενέργειά τους την εβδομάδα που προηγήθηκε του τελικού. Οι προπονήσεις τους ήταν επίσης πολύ σκληρές, με αποτέλεσμα να αποφέρουν περισσότερο κόπωση παρά βελτίωση του παιχνιδιού τους. Στον τελικό, δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση απέναντι στους All Blacks, την καλύτερη ομάδα του τουρνουά και μάλιστα με διαφορά από τους υπόλοιπους. Το ημίχρονο έληξε 9-0 για τους γηπεδούχους, όμως στην επανάληψη τα πολλά λάθη των Γάλλων επέτρεψαν στους All Blacks να πετύχουν μια άνετη επικράτηση, με τον Kirwan και τον Kirk να εκμεταλλεύονται τα penalties που κέρδιζε η ομάδα τους. Το τελικό σκορ διαμορφώθηκε 29-9, με τον Berbizier να σώζει την τιμή των bleus σχεδόν στην εκπνοή της αναμέτρησης.
Το αστέρι: John Kirwan (Νέα Ζηλανδία)
6 tries σε ισάρισθμους αγώνες και μερικές ενέργειες κορυφαίου επιπέδου ήταν η κληρονομιά που άφησε ο Kirwan σ’αυτό το τουρνουά. Μέσα σε μια εκπληκτική ομάδα των All Blacks, που συνολικά πέτυχε 42 tries και δέχτηκε 52 πόντους, ο winger με σπάνια για την εποχή του φυσική διάπλαση, χάρισε ομορφιά στη διοργάνωση. Πετυχαίνοντας κυρίως ένα από τα πιο όμορφα tries του τουνρουά, με μια τρελή κούρσα 90 μέτρων, απέναντι στην Ιταλία, στο πρώτο στην ιστορία παιχνίδι του Παγκοσμίου Κυπέλλου, σημάδεψε το θεσμό με το try που πέτυχε στον τελικό απέναντι στη Γαλλία, για να αναδειχθεί και κορυφαίος σκόρερ.
1991 – Συνδιοργάνωση από 5 χώρες και η Αυστραλία στην κορυφή
Το πλαίσιο
Η ανάθεση εκείνου του 2ου Παγκοσμίου Κυπέλλου κατέληξε να γίνει μια ιστορία αντιπαράθεσης μεταξύ της Γαλλίας και της Αγγλίας που το διεκδικούσαν. Αν και ήταν δεδομένο ότι το τουρνουά θα διεξαγόταν στο βόρειο ημισφαίρειο, πολύ δύσκολα μπορούσε να βρεθεί μια λύση για τη χώρα, καθώς κανείς δεν έκανε βήμα πίσω. Η Γαλλία απείλησε να μποϊκοτάρει το θεσμό αν δε συμμετείχε τουλάχιστον στη συνδιοργάνωσή του. Τελικά, βρέθηκε η Σολωμόντια λύση: οι 5 χώρες που συνέθεταν εκείνη την εποχή το Five Nations, θα φιλοξενούσαν αγώνες στο έδαφός τους. Η Γαλλία διοργάνωσε όλους τους αγώνες του ομίλου “της”, καθώς και 2 προημιτελικούς, ενώ η Αγγλία είχε την τύχη να διοργανώσει τον τελικό στο θρυλικό Twickenham. Όσο αφορά τις ομάδες που συμμετείχαν, οι 8 των προημιτελικών του 1987 προκρίθηκαν αυτόματα, ενώ οι υπόλοιποι διεκδίκησαν την πρόκριση σε αντίστοιχους αγώνες, με τη μοναδική έκπληξη να αποτελείται από την απουσία των Τόνγκα.
Η έκπληξη: Σαμόα
Στην πρώτη της συμμετοχή, μιας και δεν είχε προσκληθεί στη διοργάνωση του 1987, η ννησιωτική χώρα ανάγκασε όλο τον πλανήτη να μιλάω γι’ αυτήν, μάλιστα πριν καλά καλά αρχίσει η διοργάνωση του 1991, όταν κέρδισε τα προκριματικά της ασιατικής ζώνης. Εν συνεχεία, στο παγκόσμιο ραντεβού, έδειξε τη δύναμή της, με ένα παιχνίδι απίστευτα επιθετικό, ως καθηλωτικό. Πραγματικά θαύματα της φύσης, οι αθλητές της Σαμόα έκαναν μια αξιοπαίνευτη πορεία, καθώς πήραν την πρόκριση για τα προημιτελικά αποκλείοντας την Αργεντινή, την οποία κέρδισαν με 35-12, αλλά και τη σεμιφιναλίστ του 1987, Ουαλία, της οποίας επικράτησαν με σκορ 13-16.
Η απογοήτευση: Φίτζι
Όλοι έψαχναν να βρουν τι απέγινε η τρομερή ομάδα του 1987, με τα εκπληκτικά σπριντς, τις πάσες με το ένα χέρι και τις τρομερές εμπνεύσεις. Όλα αυτά είχαν χαθεί κάπου στη διαδρομή προς την Ευρώπη. Η ομάδα των Φίτζι ηττήθηκε 3 φορές σε ισάρριθμους αγώνες, με αποκορύφωμα την ήττα από την υποδεέστερη Ρουμανία, με σκορ 17-15. Πολύ μακριά από την επίδοσή τους 4 χρόνια νωρίτερα.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Γαλλία – Αγγλία 10-19
Στο Parc des Princes, το κοινό περίμενε μια μυθική αναμέτρηση ανάμεσα στη Γαλλία και την Αγγλία για τα προημιτελικά. Επίσης, λόγω του ότι διαιτητής ήταν ο Νεοζηλανδός David Bishop, μια βίαιη αναμέτρηση ήταν αναμενόμενη. Η τακτική τον Άγγλων ήταν καθαρή: να αποσυντονίσουν τους Γάλλους, των οποίων το θερμό αίμα θα τους έκανε να τα χάσουν σε κάθε χαμένη λεπτομέρεια. Ωστόσο, ο βασικός τους στόχος ήταν να απομονώσουν τον Serge Blanco. Εκείνη τη μέρα, ο Γάλλος fullback δέχτηκε αμέτρητα τάκλιν και πολύ σκληρά χτυπήματα, σχεδόν βομβαρδίστηκε από τους αντιπάλους του. Η κατάσταση αυτή μάλιστα οδήγησε στο ξέσπασμα της οργής του και ενός μεγάλου καυγά κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Νεοζηλανδός διαιτητής είχε κλειστά μάτια στο επικίνδυνο παιχνίδι και αντιθέτως έδινε penalties στους Άγγλους, οι οποίοι κέρδισαν τον αγώνα με σκορ 19-10 και ο κύριος Bishop αποχώρησε με το χαμόγελο ως τ’αυτιά από τον αγωνιστικό χώρο. Η οργή ήταν τόσο μεγάλη, που ο Γάλλος προπονητής Daniel Dubroca, έπιασε τον διαιτητή από το γιακά στα αποδητήρια μη μπορώντας να συγκρατήσει το θυμό του. Λίγες μέρες αργότερα, υπέβαλε την παραίτησή του στη γαλλική ομοσπονδία.
Ο τελικός: Αυστραλία – Αγγλία 12-6
Χωρίς να έχει την ενθουσιώδη στήριξη του κοινού της, λόγω του άχαρου παιχνιδιού που τη χαρακτήριζε, η Αγγλία κατάφερε να φτάσει στον τελικό. Εκεί ακολούθησε εντελώς διαφορετική συνταγή από την υπόλοιπη διοργάνωση, παίζοντας φουλ επίθεση. Όμως αυτό ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, κόντρα στην ίδια τη φύση της ομάδας, το οποίο και τελικά χάθηκε. Οι Άγγλοι δε μπορούσαν να περάσουν με τη μπάλα τη συμπαγή άμυνα των Wallabies, που κυριαρχούσε στα mauls και τα rucks. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι Άγγλοι αρνήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις να εκτελέσουν τα penalties με kicks, προκαλώντας την ίδια την τύχη τους. Όμως αυτή η πρόκληση δεν είχε αποτέλεσμα. Η προσεχτική Αυστραλία κατάφερε να επικρατήσει με σκορ 12-6, με τον prop, Daly, να πετυχαίνει το μοναδικό try της αναμέτρησης.
Το αστέρι: David Campese (Αυστραλία)
Ο καλύτερος Αυστραλός επιθετικός όλων των εποχών. Ένας πραγματικός αίλουρος, με ασύλληπτο βηματισμό και διαβολική αποτελεσματικότητα στις επιθέσεις του. Το 1991 ο Campese ήταν στο αποκορύφωμά του. Αν και ο Τύπος της χώρας του τον κατηγορούσε πολλές φορές για το υπερμεγέθες ρίσκο των προσπαθειών του, στο 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο όλοι έδειξαν το σεβασμό τους στο πρόσωπό του. Η πορεία του στην τελική φάση ήταν εξωπραγματική: πέτυχε 2 tries απέναντι στην Ιρλανδία στον προημιτελικό, ώστε να γλιτώσει ένα κάζο για την Αυστραλία, καθώς ο αγώνας έληξε 19-18. Σημείωσε ένα εκπληκτικό tryαπέναντι στους All Blacks, εκθέτοντας τον ομόλογό του john Kirwan, πριν δώσει στο ίδιο παιχνίδι μια εκπληκτική τυφλή πάσα στο συμπαίχτη του Tim Horan. 6 tries σε ισάρριθμους αγώνες ήταν κι από μόνες τους αρκετές για να του χαρίσουν τον τίτλο του παίχτη της διοργάνωσης.
1995 – Το Παγκόσμιο του Lomu και του Mandela
Το πλαίσιο
Το Παγκόσμιο του 1995 ήταν σίγουρα εκείνο με τη μεγαλύτερη απήχηση, τόσο σε αθλητικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Τον Απρίλιο του 1992, το IRB ανέθεσε τη διοργάνωση στη Νότια Αφρική, η οποία απουσίαζε από τα δύο πρώτα τουρνουά λόγω της ισχύος του ρατσιστικού Άπαρτχαϊντ. Η Νέα Ζηλανδία, επίσης υποψήφια για τη διοργάνωση, αποδέχτηκε αυτή την απόφαση. Επίσης, υπήρχαν κι άλλα αβαντάζ αυτής της επιλογής, καθώς η διοργάνωση στη Νότια Αφρική δεν περιέπλεκε τα πράγματα με τη διαφορά ώρας, κάνοντας το προϊόν πιο εμπορικό. Όσο αφορά τις εγκαταστάσεις, η Νότια Αφρική είχε μερικά από τα πιο μεγάλα και όμορφα γήπεδα, με στολίδι που ξεχώρισε το θρυλικό Ellis Park του Johannesburg. Πέρα από το αθλητικό πλαίσιο όμως, η διοργάνωση αποτελούσε ένα πραγματικό μήνυμα ειρήνης που στάλθηκε σε όλο τον κόσμο, με δύο λαούς που ζούσαν ξεχωριστά, να καταφέρνουν να ενωθούν, έστω και για λίγο. Τέλος, κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι η μεγάλη μορφή εκείνης της διοργάνωσης δεν ήταν άλλος από τον Πρόεδρο της Νότιας Αφρικής, τον Nelson Mandela, που σφράγισε την ιστορία με τον τρόπο που το διαχειρίστηκε.
Η έκπληξη: Νότια Αφρική
Πριν το Μουντιάλ, η Νότια Αφρική δεν ήταν κομμάτι της παγκόσμιας αφρόκρεμας. Είχε μια πολύ μέτρια ομάδα, που συνήθως έχανε σε όλα τα τουρνουά στα οποία συμμετείχε. Αυτό που έκανε το 1995 ήταν απλώς ασύλληπτο. Με τη στήριξη ενός ολόκληρου λαού, τα Springboks κατάφεραν να κάνουν θαύματα, πετυχαίνοντας να κερδίσουν κάθε αγώνα στη διοργάνωση! Πολλοί παίχτες έλαμψαν σ’εκείνη τη διοργάνωση, όπως ο Joost Van der Westhuizen, ο Kobus Wiese, ο Ruben Kruger και ο Joel Stransky. Ωστόσο, η εικόνα του François Pienaar να παραλαμβάνει το τρόπαιο από τον Nelson Mandela είναι αυτή που έχει σημαδέψει την ιστορία.
Η απογοήτευση: Ουαλία
Μετά την επιτυχία του 1987 η Ουαλία δεν κατάφερε να ξαναεντυπωσιάση. Για πρώτη φορά, το 1995, τα daffodils έμειναν εκτός τελικής φάσης σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν και η εμφάνισή τους απέναντι στους All Blacks μπορεί να κριθεί ικανοποιητική, εκείνη απέναντι στην Ιρλανδία στοιχειώνει την ιστορία του ουαλικού ράγκμπι, με την ήττα να έρχεται επεισοδιακά και οδυνηρά, με τη διαφορά στον ένα πόντο, 23-24, ώστε να κλείσει το δρόμο προς τα προημιτελικά. Αυτή ήταν ωστόσο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην Ουαλία, μετά και την τελευταία θέση στο Five Nations εκείνης της σεζόν.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Γαλλία – Νότια Αφρική 15-19
Πιο τραγικό σενάριο δε θα μπορούσαν να σκεφτούν οι σεναριογράφοι του θρίλερ της Ιστορίας της εθνικής ομάδας της Γαλλίας. Οι Bleus σ’εκείνο το παιχνίδι, που διεξήχθη μετά από έναν πραγματικό κατακλυσμό, κυριαρχούσαν σε κάθε επίπεδο. Αν και ο αγωνιστικός χώρος του Durban έμοιαζε περισσότερο με …πισίνα, μπορούσαν και ξεδίπλωναν το παιχνίδι τους, ωστόσο για ακόμα μια φορά η συζήτηση για τη διαιτησία μπήκε στο ράγκμπι, καθώς ο Ουαλός διαιτητής Derek Bevan, που ακύρωσε 2 γαλλικά tries, εμφανίσθηκε να παραλαμβάνει ένα χρυσό ρολόι και μια χρυσή αλυσίδα στην τελετή λήξης της διοργάνωσης. Πάντως, όσο αφορά τη μάχη του αγωνιστικού χώρου, ο μοιραίος παίχτης για τους Γάλλους ήταν ο Abdelatif Benazzi, που δεν κατάφερε να γλιστρήσει όσο ήθελε, προκειμένου να πετύχει ένα try που δε συνέβει ποτέ, ώστε το σκορ να μείνει στο 19-15 και τα Springboks να επιβεβαιώσουν το ραντεβού τους με την Ιστορία στο μεγάλο τελικό του Johannesburg.
Ο τελικός: Νότια Αφρική – Νέα Ζηλανδία 15-12
Η αποθέωση των Springboks. Σε ένα Ellis Park που ήταν έτοιμο να εκραγεί, η Νότια Αφρική ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και επιβλήθηκε των All Blacks σε έναν αγώνα στήθος με στήθος. Χρειάστηκε μάλιστα η παράταση προκειμένου να βρεθεί νικητής σ’εκείνη την τιτάνια αναμέτρηση, με το σκορ της κανονικής διάρκειας να διαμορφώνεται 9-9. Προς γενική έκπληξη, οι Νεοζηλανδοί δε μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά στο σημαντικότερο παιχνίδι, παρά την παρουσία του απίστευτου Jonah Lomu στο δεξί φτερό. Ήταν ολοφάνερο ότι το παιχνίδι δεν ήταν φτιαγμένο στα μέτρα τους. Μάλιστα, μια ιστορία δηλητηρίασης είχε επηρεάσει τους All Blacks 2 μέρες νωρίτερα, που φαίνεται ότι τους επηρέασε και στον αγωνιστικό χώρο. Όσο αφορά την εξέλιξη της αναμέτρησης, χρειάστηκε να φτάσει το 93ο λεπτό, ώστε ο fly-half των Boks, Joel Stransky, να πετύχει ένα από τα θρυλικότερα drop-goals στην ιστορία του ράγκμπι και να γράψει το τελικό 15-12 και το όνομά του, μαζί με αυτά των συμπαιχτών του, στην αιωνιότητα.
https://www.youtube.com/watch?v=UnYO1MIiJOU
Το αστέρι: Jonah Lomu
Ποτέ, κανένας παίχτης δε σημάδεψε την ιστορία ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου όπως ο Jonah Lomu. Ο Νεοζηλανδός κολοσσός, που είχε αφήσει το sevens για το union μόλις ένα χρόνο νωρίτερα, ήταν μια πραγματική μηχανή των tries. Η εκπληκτική του φυσική διάπλαση έκανε αδύνατο το έργο των αντιπάλων του να τον σταματήσουν, με τη δύναμη των 118 κιλών του, που διήνυε τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα, να παρασύρει οτιδήποτε στο διάβα της. 7 συνολικά tries πέτυχε ο “Γολιάθ”, με αποκορύφωμα τα 4 που πέτυχε σε έναν αγώνα, μάλιστα στον ημιτελικό, με αντίπαλο την Αγγλία. Ειδικά το try που “περπάτησε” πάνω στον Mike Catt έχει μείνει ως ένα από τα highlights της ιστορίας του αθλήματος. Με 15 tries σε όλες τις διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Lomu παραμένει ως σήμερα ο πρώτος try-scorer του θεσμού.
https://www.youtube.com/watch?v=9rrZiLWmqNk
1999 – Η αποκάλυψη της Αργεντινής και του Tim Horan
Το πλαίσιο
Με 4 χώρες να αναλαμβάνουν τη διοργάνωση του 1999, η Αγγλία, η Σκωτία, η Ουαλία και η Γαλλία είχαν τη δυνατότητα να δώσουν εντός έδρας όλα τα παιχνίδια των ομίλων. Αυτό βοήθησε αρκετά το συναγωνισμό, δεδομένου του προβαδίσματος που είχαν έτσι κι αλλιώς οι ομάδες του Νοτίου Ημισφαιρίου από τη ραγδαία ανάπτυξη του επαγγελματισμού. Η Νότια Αφρική, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία έμοιαζαν ανίκητες, με τη διοργάνωση να θυμίζει ένα αναβαθμισμένο Tri-Nations, όπως λεγόταν εκείνη την εποχή το κορυφαίο τουρνουά των αντιπόδων. Οι ευρωπαϊκές ομάδες έπρεπε οπωσδήποτε να υπερβούν τον εαυτό τους ώστε να κάνουν μια ικανοποιητική πορεία.
Η έκπληξη: Αργεντινή
Με μόλις μία νίκη στα τελευταία 9 παιχνίδια για τα Παγκόσμια Κύπελλα, απέναντι στην Ιταλία, το μακρινό 1987, η Αργεντινή ενέγραψε εαυτόν στη λίστα με τους μεγάλους πρωταγωνιστές του παγκόσμιου ράγκμπι, καταφέρνοντας να προκριθεί στα προημιτελικά. Νικώντας σε αγώνα μπαράζ την Ιρλανδία, με σκορ 24-22, τα Pumas αντιμετώπισαν στα νοκ-άουτ τη Γαλλία. Αν και έχασαν με σκορ 47-26, οι Pichot, Quesada, Ledesma, Corleto και Contepomi άφησαν το στίγμα τους, κάνοντας πλέον την εθνική τους ομάδα ένα σοβαρό αντίπαλο για οποιονδήποτε.
Η απογοήτευση: Σκωτία
Έχοντας κερδίσει το Five Nations,η Σκωτία είχε μεγάλες προσδοκίες για το Παγκόσμιο του 1999. Ωστόσο, με το καλημέρα, οι Σκωτσέζοι πήραν την πικρή γεύση της εντός έδρας ήττας από τη Νότια Αφρική, με σκορ 46-29. Στα μπαράζ, οι highlanders αντιμετπώπισαν τα Φίτζι, με σκοπό να συναντήσουν τη Νέα Ζηλανδία στο άντρο τους, το Murrayfield. Όμως η ήττα με σκορ 30-18 αποτέλεσε την τελειωτική ταπείνωση και η Σκωτία αποχώρησε άδοξα από τη συνέχεια του τουρνουά.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Γαλλία – Νέα Ζηλανδία 43-31
Πιθανότατα το καλύτερο παιχνίδι στην ιστορία του ράγκμπι. Ένας ημιτελικός ανάμεσα σε μια χαρισματική γαλλική ομάδα και τα τέρατα των All Blacks, Lomu, Merthens και Kronfeld. Όλα αυτά στο ναό του ράγκμπι, το Twickenham του Λονδίνου. Η τέλεια δραματουργία που ολοκληρώθηκε με την έκβαση της αναμέτρησης. Μπαίνοντας καλά στον αγωνιστικό χώρο, οι Bleus είχαν πάρει κεφάλι στο σκορ μέχρι το 24ο λεπτό, όταν ο Jonah Lomu σκόρπισε 5 αμυντικούς, καθώς εκτόξευσε και τον Benazzi προκειμένου να πετύχει το try και να κάνει το 14-10 για τη Νέα Ζηλανδία, η οποία πέτυχε ακόμα 3 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Ο Lomu ξαναέκανε το θαύμα του και στην επανάληψη, με τη διαφορά να εκτοξεύεται στο 24-10, κάνοντας το παιχνίδι να μοιάζει περίπατος, όμως τότε άρχιζε η γαλλική αντεπίθεση…
Σε 13 λεπτά οι Γάλλοι καταφέρνουν να πετύχουν 26 πόντους. 2 drop-goals, στη συνέχεια 2 penalties του “Titou” Lamaison, πριν ο Dominici εκμεταλευτεί ένα απρόσμενο γκελ της μπάλας από την πάσα που έκανε με το πόδι ο Lamaison, προκειμένου να γράψει το 36-24 στο 60ο λεπτό. Η διαφορά είχε σταθεροποιηθεί μέχρι περίπου 5 λεπτά πριν το τέλος της αναμέτρησης, όταν ο Magne κατάφερε να μαζέψει τη μπάλα και να βρει 80 μέτρα πιο μακριά τον Bernat-Salles, ο οποίος έγραψε το 4ο γαλλικό try διαμορφώνοντας το 43-24. Η Νέα Ζηλανδία μείωσε τη διαφορά στην εκπνοή, αλλά οι Γάλλοι ήταν αυτοί που πετυχαίνοντας περισσότερους από 40 πόντους είχαν πάρει το πολυπόθητο εισιτήριο για τον τελικό!
Ο τελικός: Αυστραλία – Γαλλία 35-12
Η αναμέτρηση ήταν ντέρμπι μόνο για μερικά λεπτά, καθώς οι δύο ομάδες είχαν ξεκινήσει πετυχαίνοντας από 2 penalties. Αυτές ήταν και οι μοναδικές στιγμές που η Γαλλία πέρασε μπροστά στο σκορ. Τα Wallabies, που δεν είχαν δεχθεί ούτε ένα try κατά τη διάρκεια όλου του τουρνουά, δεν άφησαν κανένα περιθώριο για ελπίδες στους αντιπάλους τους. Ένας τελικός που δεν είχε αγωνία, αλλά στον οποίον οι παίχτες του John Eales είχαν κάθε δικαίωμα να λάμψουν. Η Αυστραλία συνέτριψε τη Γαλλία, αν και οι Bleus κατάφεραν να πετύχουν 2 tries με τους Tune και Finegan, ένα τέταρτο πριν τη λήξη του αγώνα στο Millenium του Cardiff.
https://www.youtube.com/watch?v=6SpOlUhVjQ4
Το αστέρι: Tim Horan
Ο Αυστραλός center, Tim Horan, σημάδεψε τη διοργάνωση του 1999 όπως και τις αντίπαλες άμυνες, με αποτέλεσμα να ψηφιστεί και ως ο MVP του τουρνουά. Η επίδοσή του στον ημιτελικό απέναντι στη Νότια Αφρική, όπου έδωσε την αίσθηση ότι μπορούσε με χαρακτηριστική ευκολία να σπάει το τείχος των Springboks κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα, παραμαίνει μνημειώδης. Στον τελικό, απέναντι στη Γαλλία, κέρδισε το δεύτερο τίτλο Παγκόσμιου Πρωταθλητή, μετά από εκείνον του 1991. Στη συνέχεια είχε μόνο μία διεθνή συμμετοχή, αλλά η αντίληψη που είχε για το παιχνίδι και οι εμπνεύσεις του τον κατατάσσουν ανάμεσα στους καλύτερους επιθετικογενείς παίχτες που εμφανίστηκαν ποτέ στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
2003 – Το drop του Wilkinson, η απάντηση του Βορείου Ημισφαιρίου
Το πλαίσιο
Μπροστά στο κοινό της, η Αυστραλία, εν ενεργεία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, έμοιαζε να έχει τα πάντα προκειμένου να κάνει ένα ιστορικό σερί κατακτήσεων του Webb Ellis. Έχοντας στις τάξεις της το εκπληκτικό δίδυμο των halves Gregan και Larkham, καθώς και τη third line αποτελούμενη από τους Lyons, Smith και Waugh, φαινόταν ότι δύσκολα κάποιος θα ανέκοπτε την πορεία της. Ωστόσο, το Tri-Nations που είχε προηγηθεί άφηνε περιθώρια για την προσμονή μιας μεγάλης μάχης, καθώς η Νέα Ζηλανδία με τον Carlos Spencer στον πάγκο και την ταχύτητα του μαγικού τρίο, Howlett, Rokocoko και Muliaina ήταν ένας πολύ σοβαρός αντίπαλος. Όσο αφορά την Ευρώπη, η Αγγλία, έχοντας κάνει το Γκραν Σλαμ στο Six Nations, πήγαινε με μεγάλες προσδοκίες και μια εξαιρετική φουρνιά παιχτών στους αντίποδες.
Η έκπληξη: πρώτη νίκη για τον Βορρά
Με τη νίκη της Αγγλίας σημαδεύτηκε η πρώτη επικράτηση του Βορείου Ημισφαιρίου στη διεκδίκηση του Webb Ellis Cup. Αν και οι Άγγλοι αποτελούσαν σίγουρα ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης, η επικράτησή τους επί της Αυστραλίας ήταν κάτι το μεγαλειώδες. Ένας λόγος παραπάνω, ότι αυτή η επικράτηση ήρθε στο μεγάλο τελικό της διοργάνωσης και ενώ τα Wallabies προέρχονταν από μια μεγάλη νίκη απέναντι στους All Blacks στα ημιτελικά.
Η απογοήτευση: Νότια Αφρική
Έχοντας κατακτήσει την 3η θέση το 1999, η Νότια Αφρική ήταν σχεδόν ομάδα-φάντασμα στο Μουντιάλ της Αυστραλίας. Χάνοντας με 25-6 στον όμιλο από την Αγγλία, τα Springboks έπεσαν πάνω στην Αυστραλία για τα προημιτελικά. Εκεί, απέναντι στο μεγάλο τους αντίπαλο, γνώρισαν ακόμα μια ταπεινωτική ήττα με σκορ 29-9 αποχωρώντας από τη συνέχεια της διοργάνωσης.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Γαλλία – Ιρλανδία 43-21
Η Γαλλία, που ολοκλήρωσε αήττητη τη φάση των ομίλων, αντιμετώπιζε την Ιρλανδία για μια θέση στα ημιτελικά. Το ξεκίνημα ήταν εκπληκτικό για τους Γάλλους, οι οποίοι νικούσαν στο πρώτο ημίχρονο με σκορ 27-0 τους Ιρλανδούς. Οι Magne, Domonici και Harinordoquy είχαν πετύχει τα tries, ενώ στην επανάληψη ακόμα ένα πέτυχε ο Crenca. Μισή ώρα πριν τη λήξη ο αγώνας έμοιαζε να έχει κλειδώσει, με το σκορ να είναι στο 37-0. Ωστόσο, οι Ιρλανδοί έσωσαν την τιμή τους, χάρη και στη χαλάρωση των Γάλλων, με αποτέλεσμα να καταφέρουν να πετύχουν 21 πόντους απέναντι στους παίχτες του Bernard Laporte. Η παρέα του Ibañez και του Pelous βρέθηκε στα ημιτελικά, με το “φαινόμενο” Frédéric Michalak να αποκαλύπτεται σε αυτό το τουρνουά.
Ο τελικός: Αγγλία – Αυστραλία 20-17
Η Αγγλία, που είχε καταφέρει να κυριαρχεί στο γήπεδο, παρά το try του Tugiri στο 7ο λεπτό της αναμέτρησης, κέρδιζε με σκορ 9-5, με τη διαφορά να διαμορφώνεται από τα πόδια του Johnny Wilkinson και το πρώτο drop του στον αγώνα. Όμως λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, ο Jason Robinson κατάφερε να πετύχει ένα try στη γωνία της Αυστραλίας, μεγαλώνοντας το σκορ για την ομάδα του στο 14-5. Οι Αυστραλοί, μπροστά στο κοινό τους, έπρεπε να ξαναμπούν στο παιχνίδι κι αυτός ήταν ένας στόχος που σιγά σιγά επετεύχθη. Στο 84ο λεπτό, ο Flatley εκτέλεσε το penalty που έφερε τον αγώνα στα ίσα, με το σκορ να διαμορφώνεται 14-14 και το μεγάλο παιχνίδι να οδηγείται στην παράταση. Εκεί, οι Άγγλοι έχουν μοναδικό στόχο να καταφέρουν να βρουν τον Wilkinson σε θέση για drop και προς μεγάλη ευτυχία τους τα καταφέρνουν 20 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη! Η μπάλα φεύγει από ένα ruck και φτάνει στα χέρια του Wilkinson, λίγο πιο πίσω από τη γραμμή των 22 μέτρων. Ο Johnny “τραβάει το όπλο του” και με ένα θρυλικό drop στέλνει την Αγγλία στην κορυφή του παγκόσμιου ράγκμπι.
Το αστέρι: Johnny Wilkinson
Σύμβολο του αγγλικού θριάμβου, ο Johnny Wilkinson ήταν εκείνος που σημείωσε το νικητήριο drop-goal στον τελικό. Όμως το να έμενε μόνο αυτή η ενέργεια στην ιστορία θα ήταν άδικο για τη συνολικά τρομερή του απόδοση στο τουρνουά. Έχοντας πετύχει 113 πόντους, ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Κυρίως, σ’αυτόν χρεώνεται ο ρεαλισμός του παιχνιδιού της Αγγλίας, που έφτασε μέχρι την πηγή και ήπιε και νερό. Εκπληκτική ήταν επίσης και η εμφάνισή του στον ημιτελικό, όπου απέναντι στον συναγωνιστή του Michalak, πέτυχε 24 πόντους, με 5 penalties και 3 drops. Αν και τότε ήταν ακόμα νέος και ακολουθούσε μια μεγάλη καριέρα, αυτό ήταν σίγουρα το αποκορύφωμα για τον Wilkinson, που δύο εβδομάδες αργότερα χρίστηκε ιππότης από τη βασίλισσα.
https://www.youtube.com/watch?v=SEZsjnd0i5g
2007 – Μια ιστορική haka, ασταμάτητα Pumas και κορυφαίος ο Habana
Το πλαίσιο
Η Γαλλία κέρδισε την ευθύνη διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2007 όντας αντιμέτωπη σε αυτή τη μάχη με (ποιον άλλον;) την Αγγλία. Για να γίνει αυτό η Γαλλική Ομοσπονδία παρουσίασε ένα τεράστιο project ανάπτυξης του ράγκμπι, που έπεισε για την υλοποίησή του το IRB, το 2003. Παρ’ όλα αυτά, η Γαλλική Ομοσπονδία δέχτηκε να γίνουν 6 αγώνες εκτός γαλλικού εδάφους, 4 στο Cardiff και 2 στο Εδιμβούργο, κάτι που τη βοήθησε και στην τελική επιλογή. Ήταν μια δίκαιη συμφωνία για τους Ουαλούς που είχαν “παραχωρήσει” 7 αγώνες στη Γαλλία, κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1999. Νικήτρια του Six Nations το 2006 και 2007 η οικοδέσποινα Γαλλία θεωρούνταν ανάμεσα στα φαβορί, μαζί με τους συνήθεις υπόπτους, All Blacks, Springboks, Wallabies και την Αγγλία. Όλα αυτά μάλιστα μετά και από ένα καταστροφικό tour στη Νέα Ζηλανδία, όπου μόλις 4 παίχτες διασώθηκαν και έπαιξαν και στο Μουντιάλ, με τους υπόλοιπους αστέρες να παραμένουν επί γαλλικού εδάφους για τα τελικά του εγχώριου πρωταθλήματος.
Η έκπληξη: Αργεντινή
Από την πρεμιέρα τα Pumas έδειξαν ότι σ’αυτή τη διοργάνωση ετοιμάζονταν για κάτι διαφορετικό, κάτι μεγαλύτερο. Αντιμετωπίζοντας την οικοδέσποινα Γαλλία, κατάφεραν να κερδίσουν με σκορ 12-17, για 5η φορά στις 6 συνολικά αναμετρήσεις μεταξύ των δύο ομάδων. Ωστόσο αυτός ο αγώνας είχε μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς αποτέλεσε την πρώτη ήττα στην ιστορία της γαλλικής ομάδας, στη φάση των ομίλων. Με τον αέρα της πρεμιέρας οι Αργεντίνοι μπόρεσαν εύκολα και ήρεμα να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στα προημιτελικά, νικώντας και την Ιρλανδία και τερματίζοντας στην πρώτη θέση του 4ου ομίλου.
Στα προημιτελικά τα Pumas έκαμψαν την αντίσταση της Σκωτίας, με σκορ 19-13, ενώ στη συνέχεια δεν κατάφεραν να χτυπήσουν στα ίσα τους μετ’έπειτα Παγκόσμιους Πρωταθλητές, την ομάδα της Νότιας Αφρικής. Όμως στον μικρό τελικό βρήκαν και πάλι μπροστά τους το θύμα τους, τη Γαλλία! Εκεί, γράφτηκε η μεγαλύτερη ως τώρα εποποιία του αργεντίνικου ράγκμπι, με τα Pumas να κερδίζουν με σκορ 34-10 και να κατακτούν την 3η θέση στον κόσμο! Αυτή ήταν η αναμοιβή μιας χρυσής γενιάς παιχτών, που αποτελούνταν από τους Roncero, Ledesma, Scelzo, Hasan, Albacete, Fernandez Lobbe, Leguizamon, Pichot, Hernandez, Contepomi και Corleto.
https://www.youtube.com/watch?v=1XBw4KUgnjM
Η απογοήτευση: Ιρλανδία και Ουαλία
Η Ιρλανδία αποκλείστηκε από τη φάση των ομίλων, καθώς απέναντί της βρήκε την Αργεντινή και τη Γαλλία, από τις οποίες ηττήθηκε με σκορ 30-15 και 25-3 αντίστοιχα. Σε παρόμοια κατάσταση και η Ουαλία, που έχασε με σκορ 32-20 από την Αυστραλία και 38-34 από τα Φίτζι, προκειμένου να βρεθεί εκτός συνέχειας. Η Ιρλανδία και η Ουαλία έγιναν έτσι οι μόνες ομάδες από τις 8 πρώτες της Παγκόσμιας Κατάταξης, που δεν προκρίθηκαν στα προημιτελικά. Αντιθέτως, η Σκωτία και τα Φίτζι πήραν τη θέση τους δίπλα στους ισχυρούς.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Γαλλία – Νέα Ζηλανδία 20-18
Επανάληψη του θριάμβου για τους Γάλλους, 8 χρόνια μετά την ιστορική νίκη στο Twickenham. Αυτή τη φορά θέατρο της επιτυχίας τους αποτέλεσε το Millenium του Cardiff. Όπως το 1999, οι Bleus είχαν μείνει πίσω στο σκορ, για την ακρίβεια 13-0, μετά και το try που πέτυχε ο Luke McAlister για χάρη των kiwis. Η γαλλική ομάδα τα βρήκε ακόμα πιο σκούρα με τον τραυματισμό του Serge Betsen στο 5ο λεπτό, όμως το try που πέτυχε ο Thierry dusautoir επέτρεψε στους Γάλλους να ξαναμπούν στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο. Στη συνέχεια ο Yannick Jauzion απάντησε στον Rodney So’oialo και η Γαλλία πέρασε για πρώτη φορά μπροστά. Για να κρατηθεί το σκορ οι Bleus επιδόθηκαν σε μια εξαιρετική άμυνα, με τη γραμμή τους να μη σπάει για 10 ολόκληρα λεπτά από τους All Blacks. Στα highlights της αναμέτρησης η επιλογή των Γάλλων να κοιτάξουν στα μάτια κάθε Νεοζηλανδό κατά τη διάρκεια της Χάκα, σε μια παράσταση που έμεινε στην ιστορία. Στα highlights επίσης και η ενέργεια του Frédéric Michalak που οδήγησε στο δεύτερο γαλλικό try και φυσικά το γεγονός ότι αυτή η επιτυχία προήλθε από ένα forward pass στον Damien Traille. Αξέχαστο στατιστικό και τα 37 πετυχημένα τάκλιν του Dusautoir.
Ο τελικός: Νότια Αφρική – Αγγλία 15-6
Έχοντας ήδη αναμετρηθεί στον όμιλο, Άγγλοι και Νοτιοαφρικανοί ξαναβρέθηκαν στον τελικό. Έναν τελικό έκπληξη, καθώς μετά από εκείνη την πρώτη αναμέτρηση λίγοι περίμεναν ότι η Αγγλία θα κατάφερνε να φτάσει μέχρι τη διεκδίκηση του τίτλου. Σ’εκείνο το πρώτο παιχνίδι η Νότια Αφρική είχε επικρατήσει με σκορ 36-0 των εν ενεργεία Παγκόσμιων Πρωταθλητών. Αλλά κυρίως χάρη στο scrum της, η Αγγλία κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των Αυστραλών στα προημιτελικά και των Γάλλων στον ημιτελικό, ώστε να βρει απέναντί της τη Νότια Αφρική που αντιστοίχως κέρδισε τα Φίτζι και την Αργεντινή. Υπό τις οδηγίες του Jake White, τα Springboks ήλεγχαν το ρυθμό του αγώνα και υπερείχαν των Άγγλων. Με πρωταγωνιστές τους Victor Matfield, Bakkies botha, Percy Montgomery και τον François Steyn που εκτέλεσε εύστοχα και ένα penalty “από το σπίτι του”, κατέκτησαν για δεύτερη φορά στην ιστορία της χώρας την κορυφή του ράγκμπι. Το ίδιο πέτυχε και σε προσωπικό επίπεδο ο Os du Randt, ο οποίος αποτελούσε στέλεχος και της ομάδας που στέφθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια το 1995.
Το αστέρι: Bryan Habana
4 tries στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στη Σαμόα, 2 απέναντι στις ΗΠΑ και άλλα 2 απέναντι στην Αργεντινή στον ημιτελικό. Με 8 συνολικά tris σε ένα μοναδικό Παγκόσμιο Κύπελλο ο Bryan Habana ισοφάρισε το ρεκόρ που είχε ο Jonah Lomu από το 1999. Την επομένη του τελικού, όπου στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής με τους Springboks, o Habana ανακηρύχθηκε και πολυτιμότερος παίχτης στον πλανήτη από το IRB.
https://www.youtube.com/watch?v=AlNa3kARdtE
2011 – Επιστροφή στη Νέα Ζηλανδία, με μια παράσταση από τον Craig Joubert
Το πλαίσιο
24 χρόνια μετά, το Παγκόσμιο Κύπελλο επέστρεψε εκεί που έλαβε χώρα για πρώτη φορά. Στη Νέα Ζηλανδία, τη γη των All Blacks, της καλύτερης ομάδας του κόσμου, που έπρεπε να αντέξει την τεράστια πίεση υπό αυτές τις συνθήκες. Η Νέα Ζηλανδία αξιοποίησε το γεγονός για να απαλύνει τον πόνο του καταστροφικού σεισμού που είχε συμβεί λίγους μήνες νωρίτερα, χτυπώντας το Christchurch της επαρχίας του Canterburry, στα νότια του νησιού. Οι 7 αγώνες που είχαν προγραμματιστεί στο Christchurch ακυρώθηκαν και οι All Blacks έπαιζαν επίσης για τα 181 θύματα που βρήκαν τραγικό θάνατο από τη φυσική καταστροφή.
Η έκπληξη: Ουαλία
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι η Ουαλία, τέταρτη στα προηγούμενα 3 Six Nations, θα έφτανε μέχρι τα ημιτελικά; Τερματίζοντας δεύτερη στον όμιλό της, πίσω από τη Νότια Αφρική, η ομάδα των Daffodils απέκλεισε την Ιρλανδία προκειμένου να φτάσει στην κορυφαία τετράδα. Εκεί βρήκε μπροστά της τη Γαλλία, η οποία τη λύγισε στις λεπτομέρειες, με τον αγώνα να λήγει 9-8. Η τύχη των Ουαλών ίσως ήταν διαφορετική αν έλειπε η έκρηξη οργής του Sam Warburton στο 19ο λεπτό. Τελικά, τερμάτισε 4η στο τουρνουά, με τον εμβληματικό Shane Williams να βάζει τέλος στη διεθνή καριέρα του. Παρ’ όλα αυτά, μια νέα φουρνιά, αποτελούμενη από τους Halfpenny, Warburton, Roberts και άλλους απέδειξε ότι το ουαλικό ράγκμπι έχει λαμπρό μέλλον.
Η απογοήτευση: Νότια Αφρική
Εν ενεργεία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, η Νότια Αφρική πέρασε χωρίς πρόβλημα τον όμιλο, όπου αντιμετώπισε τις Ουαλία, Σαμόα, Φίτζι και Ναμίμπια. Όμως, η ψυχρολουσία συνέβη στον προημιτελικό, όπου η Αυστραλία επιβλήθηκε με σκορ 11-9. Αυτό ήταν ένα τέλος εποχής για τα Springboks, καθώς εκείνος ο αγώνας αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα της ομάδας των Botha, Burger, Steenkamp, Rossouw και Smit.
Ο αγώνας της διοργάνωσης: Γαλλία-Τόνγκα 14-19
Ήταν ο τελευταίος αγώνας της φάσης των ομίλων, εκεί που οι φιλόδοξοι Γάλλοι ήθελαν να επιβεβαιώσουν την πρόκρισή τους στα ημιτελικά, κερδίζοντας και ένα ψυχολογικό αβαντάζ για τη δύσκολη συνέχεια. Αλλά απέναντι στους πεισμωμένους παίχτες από τα Τόνγκα, με την εικόνα του Taumalolo να διαλύει τη γαλλική first line, πήραν μια πολύ πικρή ανάμνηση. Η άνευρη γαλλική ομάδα τα βρήκε σκούρα απέναντι στα Τόνγκα που έκαναν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις στην ιστορία τους και για το λόγο αυτό έγιναν δεκτοί με τιμές ηρώων όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Η ήττα αυτή αποτέλεσε αφορμή εσωτερικών τριβών στους Bleus, που παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό της διοργάνωσης.
Ο τελικός: Νέα Ζηλανδία – Γαλλία 8-7
Μετά το 1987, Γαλλία και Νέα Ζηλανδία βρίσκονταν ξανά αντιμέτωπες σε ένα μεγάλο τελικό, στο ίδιο γήπεδο, το θρυλικό Eden Park του Auckland. Η έναρξη της αναμέτρησης πέρασε στην ιστορία, με τους Γάλλους να σχηματίζουν ένα επιθετικό V ως απάντηση στη Χάκα των Νεοζηλανδών. Εκείνος που άνοιξε το χορό πάντως ήταν ο Woodcock, που μετά από ένα τέταρτο κατάφερε να σπάσει την άμυνα των Γάλλων και να πετύχει το πρώτο try στην αναμέτρηση, μετά από ένα lineout στη γραμμή των 5 μέτρων όπου η γαλλική άμυνα αποσυντονίστηκε. Ωστόσο, η Γαλλία κατάφερε να ξαναμπει στο παιχνίδι, στο 47ο λεπτό, με το try του αρχηγού της, Thierry Dusautoir και το conversion του François Trinh-Duc, που έφεραν το σκορ στο 8-7. Παρ’ όλα αυτά, ο πρωταγωνιστής σ’εκείνο τον αγώνα έγινε ο διαιτητής Craig Joubert, ο οποίος έμεινε στην ιστορία για τον τρόπο με τον οποίο κατήργησε όλους τους νόμους του αθλήματος. Σε κάθε περίπτωση οι All Blacks ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης και η εικόνα του Richie McCaw να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο ήταν ότι ακριβώς άξιζε η Νέα Ζηλανδία σ’αυτό το τουρνουά, μαζί και όλοι οι φίλοι του ράγκμπι!
https://www.youtube.com/watch?v=bPaWMjVXbus
Το αστέρι: Richie McCaw
Αρχηγός της Νέας Ζηλανδίας, ο Richie McCaw είναι το σύμβολο της ανωτερότητας των All Blavks. Ακούραστος στα τάκλιν, ο καλύτερος flanker στην υφήλιο. Μνημείο η εικόνα του ταλαιπωρημένου Morgan Parra, που αποχωρούσε έχοντας χάσει όλη τη δύναμή του από τα τάκλιν του αντιπάλου του. Παρά το γεγονός ότι έχασε 2 αγώνες λόγω τραυματισμού, ο Richie McCaw ήταν ο παίχτης που στιγμάτισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2011.
https://www.youtube.com/watch?v=g8IfGrpMlEM
* Το άρθρο γράφτηκε με άντληση πληροφοριών από την ιστοσελίδα rugbyrama.fr
Be First to Comment